ΣΩΣΙΒΙΟ ΦΤΕΡΟ

Δεν έχω λόγια, σου \'κανα.
Κι εσύ; Πες, πες μου...
Απλώθη τότε κυκλικός πλατύς ορίζοντας
στήνοντας τις σιωπές του καραούλι
στο κάθε πουλί
διαβατήριο μοιράζοντας
το σωσίβιο φτερό του.
Μα δεν κρατάει πολύ το θαύμα
κι αν κρατεί, στου τραγουδιού
στον πόνο ρίζωσε την πρώτη-πρώτη του έγνοια...

Πρωί της μοναξιάς, μυγάκι εφήμερο
λύπη μου φιλντισένια,
γλύφω την άκρη μιας ανάμνησης
(ο κόσμος σα να εχάθη).
Ο,τι καλό αντίκρισαν τα μάτια μου
η αγάπη σου μου το \'φερνε
μαζί διαβήκαμε κι αυτή τη φυλακή.
Δεν ξέρω να σου πω αν ο κόσμος -θαύμα
θέλει μας, κι αν ίσως πάλι λάμπει...